Nagradzana pianistka, kompozytorka, wokalistka i producentka sięgnęła po klasyczną formę koncertu fortepianowego. Album „Non Fiction” nagrała z 45-osobową orkiestrą w legendarnym studio Abbey Road.
Twórczość Hani Rani swobodnie przepływa pomiędzy muzyką klasyczną, jazzową, elektroniczną, eksperymentalną, filmową. Artystka nieustannie poszukuje nowych przestrzeni wyrazu, a nadchodzące wydawnictwo otwiera nowy rozdział w jej karierze. Po świetnie przyjętym albumie „Ghosts”, na którym przenikały się dźwięki fortepianu i muzyki elektronicznej, a łagodny wokal Rani kierował utwory w kierunku ambitnego popu, artystka sięga po klasyczną formę piano concerto, czyli koncertu instrumentalnego na fortepian z akompaniamentem orkiestry. W „Non Fiction” bardzo ważna jest także współczesna muzyka eksperymentalna i improwizowana.
Zamów album:
Tytuł „Non Fiction” sam w sobie zapowiada perspektywę, jaką Rani przyjęła podczas pracy nad albumem. Muzyka, choć jest wyrazem emocji staje się w tym projekcie również świadkiem historii. Służy do stworzenia przestrzeni dźwiękowej zbliżonej do reportażu czy dokumentu. Rani buduje strukturę dźwiękową nowej kompozycji na podstawie prawdziwych wydarzeń. Początki projektu sięgają roku 2020. Rani, dzięki zaproszeniu Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN, poznała kompozycje nastoletniej pianistki Josimy Feldschuh, a przede wszystkim historię ostatnich lat jej życia w getcie warszawskim.
– W „Non Fiction” na postać Josimy i na jej twórczość chciałam spojrzeć poprzez pryzmat wydarzeń, które wstrząsają nami dziś. Wojnę w Ukrainie czy eksterminację ludności palestyńskiej w Strefie Gazy obserwujemy w dużej mierze na ekranach naszych telefonów – jak wpływa to na odbiór i odczuwanie tych nieludzkich koszmarów? Jak na nie reagujemy? Czy przyzwyczajamy się do ludzkiego cierpienia i staje się ono tym samym naszą codziennością? Czy ta bliskość relacji wpływa na naszą większą świadomość i empatię? Te pytania towarzyszyły mi podczas pracy nad płytą – mówi Rani.
„Non Fiction” to dźwiękowa metafora współistnienia harmonii i rozpadu, w której ludzka dusza pozostaje niezłomna. Motywem przewijającym się przez cztery części kompozycji jest napięcie: między ciszą i dźwiękiem, spokojem i chaosem, harmonią i dysonansem. Efektem jest wyjątkowe dzieło: głębokie i poruszające, zarazem osobiste i uniwersalne.
– Obrazy Warszawy zniszczonej podczas drugiej wojny światowej są uderzająco podobne do relacji z Gazy, które teraz oglądamy poprzez cyfrowe media. Poczułam, że muszę przełożyć historię i muzykę Josimy Feldshuh na pytania, które moje pokolenie zadaje sobie dziś – mówi Rani. – Zależy mi, by kompozycje Josimy nie zostały zredukowane do obiektu muzealnego, a posłużyły swoim głęboko humanistycznym podejściem do choć częściowego zrozumienia współczesności – dodaje.
Album został nagrany w londyńskim studio Abbey Road wraz z 45-osobową orkiestrą Manchester Collective pod batutą Hugh Hugh Tieppo-Brunta. W powstaniu płyty duży udział mieli także uznani muzycy eksperymentalni: saksofonista Jack Wyllie (m.in. Portico Quartet) i perkusistka Valentina Magaletti (Moin, Vanishing Twin). Muzyka skomponowana przez Rani nabrała wyjątkowego charakteru dzięki przestrzeni na improwizacje. Znaczący wkład istotnych postaci z różnych gatunków muzyki współczesnej wpłynął na ostateczny charakter dzieła.
Nagranie w Studio Two przy Abbey Road 3 w Londynie to wyróżnienie i ogromny sukces Hani Rani. Od powstania w 1929 roku w Abbey Road Studios nagrywały i nagrywają legendy muzyki klasycznej i popularnej: od Prokofiewa i Strawińskiego, przez The Beatles, Kate Bush, Massive Attack, Adele, aż po Little Simz czy Idles. Od niemal stu lat Abbey Road jest synonimem najwyższej jakości sprzętu, znakomitych umiejętności inżynierów dźwięku i nowoczesnego podejścia do realizacji nagrań. Fakt, że Hania Rani skomponowała „Non Fiction”, a następnie nagrała album właśnie w Abbey Road nadaje dodatkowego znaczenia temu wydawnictwu.
Hania Rani jest wielokrotnie nagradzaną kompozytorką i pianistką, która bez wysiłku porusza się pomiędzy światami muzyki klasycznej i eksperymentalnej. Ukończyła szkoły muzyczne w Warszawie i Berlinie, gdzie otworzyła się na muzykę elektroniczną. Jest jednym z najciekawszych głosów w muzyce współczesnej. Jej zróżnicowany katalog zawiera wydania solowe („Esja”, „Home”, „Ghosts”), duety z Dobrawą Czocher („Biała flaga”, „Inner Symphonies”), muzykę filmową („xABo”, „On Giacometti”), muzykę do spektakli teatralnych, instalacje dźwiękowe.
Występowała w wyprzedanych salach na całym świecie, od Opery w Sydney poprzez Filharmonię Berlińską, aż po Roundhouse w Londynie. Nadal komponuje dla filmu, jej ostatnim wydaniem jest muzyka do nominowanego do Oscara i zwycięskiego w Cannes filmu „Sentimental Value” Joachima Triera. Niedawno dołączyła do line-upu kultowego Unsound Festival jako Chilling Bambino z elektronicznym, gęstym setem granym na syntezatorach Prophet.
Zróżnicowanie podejmowanych projektów, jest być może najlepszą ilustracją jej ciągłej potrzeby odkrywania, badania, wnikliwej autoanalizy. W muzyce fortepianowej, elektronicznej, instrumentalnej, wokalnej, solowej i zespołowej – Rani nieustannie poszukuje sensów i znaczeń poza czysto dźwiękowym aspektem muzyki. Podejmuje tym samym artystyczne ryzyko, które także przy „Non Fiction” przyniosło oryginalne wydawnictwo o niezwykłej sile oddziaływania.
Jak mówi Hania Rani: – Zmiana jest prawdopodobnie jedynym stałym elementem mojej kariery. Aby w pełni zrozumieć moją muzykę trzeba spoglądać na każdy projekt w kontekście innych działań, czy solo czy z orkiestrą, na żywo i w studio. Te rozbieżności definiują mój własny styl i głos.
25 i 26 listopada artystka wykona kompozycję na żywo w prestiżowej Barbican Hall w Londynie.