Starley o „Love is Love”: wiedziałam, że muszę się odsłonić

Starley debiutowała latem 2016 singlem „Call On Me”. O utworze zrobiło się głośno na całym świecie za sprawą remiksu Ryana Ribacka, który trafił na playlistę Spotify Today’s Top Hits. Kawałek z wynikiem ponad miliarda streamów był jednym z najpopularniejszych utworów 2017 i zapewnił wokalistce zaproszenia do najważniejszych programów telewizyjnych w USA, w tym m.in. do Jimmy’ego Kimmela.

Niewiele brakowało, a utwór w ogóle by nie powstał. Starley przez wiele lat pracowała na dorobek innych artystów w Londynie. Powoli zaczynała tracić wiarę, że kiedykolwiek uda się jej rozkręcić karierę solową. Na jakiś czas wróciła do rodzinnej Australii – ze złamanym sercem i pustym portfelem. „Call On Me” powstało jako wyraz rezygnacji oraz metoda na walkę z depresją.

W czasie, kiedy utwór docierał do kolejnych słuchaczy, Starley zaczęła zastanawiać się nad swoją seksualnością. Doszła do wniosku, że jest biseksualna. Zwierzyła się z tego najbliższym, gdyż zawsze dbała o mocne relacje z rodziną. Ta, bardzo religijna, początkowo nie mogła pogodzić się z wyborem Starley. Spowodowało to poważny kryzys w relacjach artystki z rodziną, a w konsekwencji: nawrót depresji. Wokalistka nie traciła jednak nadziei, że bliscy pogodzą się z jej decyzją. W takich okolicznościach powstało „Love is Love” – drugi singiel. Bardzo osobista, zainspirowana smutkiem, jednak pozytywna w przekazie piosenka opowiada o miłości i akceptacji.

Sukces Starley polega na połączeniu urzekającej muzyki z integralnością i niezwykle osobistymi tekstami, z którymi fani mogą się utożsamić. Szczerość i optymizm to dwie wartości, które sprawiły, że artystka od najmłodszych lat zaczęła interesować się muzyką. Dorastała w muzykalnej rodzinie. Matka, która ma korzenie australijskie, filipińskie i japońskie, śpiewała w klubach i była wielką fanką The Carpenters. Pochodzący z Mauritiusa ojciec zasłuchiwał się w muzyce George’a Bensona oraz wywodzącymi się z ojczyzny dźwiękami z gatunku sega. Jedno z najwcześniejszych muzycznych wspomnień Starley to oglądanie „La Bamba” – filmowej historii Ritchie’ego Valensa. Wielką inspiracją już w dzieciństwie była dla niej także Mariah Carey.

– Dobrze radziłam sobie z pisaniem i wiedziałam, że mam niezły głos, dlatego decyzja o zostaniu piosenkarką była naturalnym wyborem. Wiedziałam, że Mariah sama pisze swoje piosenki, więc uważałam, że jeśli chcę być taką artystką jak ona, również muszę samodzielnie komponować – wspomina Starley. Pierwsze demo nagrała jako 14-latka. Rok później rozpoczęła lekcje klasycznego śpiewu. Wtedy rozpoczęła pierwsze rozmowy z wytwórniami. – Powiedzieli mi, że muszę schudnąć i rozprostować włosy jeśli chcę podpisać kontrakt. W Australii zawsze byłam uważana za dziwaka – śmieje się artystka. Wokalistka wybrała Londyn jako miejsce zamieszkania nieprzypadkowo – chciała być tam, gdzie różnorodna kultura i artystyczne środowisko pozwolą odnaleźć jej artystyczną ścieżkę.

„Love is Love” to najlepszy dowód na to, że Starley jest na drodze do osiągnięcia zasłużonego rozgłosu. Wokalistka pracuje obecnie nad debiutanckim albumem.