Loyle Carner, gwiazda OFF Festivalu 2019, wydaje album „Not Waving, But Drowning”

„Not Waving, But Drowning” to następca „Yesterday’s Gone”. Loyle Carner za swój debiutancki krążek był nominowany do nagród BRIT i Mercury, jak również zadebiutował w Top 20. Szczerość i surowy sentymentalizm z „Yesterday’s Gone” pozostawił trwały ślad w muzyce, zwłaszcza brytyjskim hip-hopie, a krążek uważany jest za ponadczasowy.

Najnowszy album Carnera, „Not Waving, But Drowning”, podsuwa kolejne przykłady ostrego jak brzytwa flow i niesamowitej zdolności do opowiadania historii. Loyle potrafi rapować, ale robi to z wrażliwością poety, obserwacjami zdolnego pisarza i ciepłem, jakie zaoferować może tylko najlepszy przyjaciel. Płytę otwiera „Dear Jean”, list do matki, w którym artysta opowiada, że właśnie odnalazł miłość swojego życia – „kobietę z niebios” – i dlatego się wyprowadza.

Muzyka Loyle’a Carnera jest bardzo trudna do jednoznacznej kategoryzacji. Warto odnotować fakt, że choć artysta wychował się na muzyce takich wykonawców jak Mos Def, Biggie Smalls, Roots Manuva czy Wu Tang Clan, w jego twórczości w ogóle nie słychać tego typu brzmień. Carner od czasu do czasu mruga do swoich idoli w tekstach, jednak nigdy nie stara się ich imitować.

Loyle jest pasjonatem gotowania. Na krążku znalazły się dwa utwory nazwane na cześć znanych kucharzy: brytyjsko-izraelskiego Yotama Ottolenghiego oraz włoskiego szefa kuchni Antonio Carluccio. „Ottolenghi” to zresztą pierwszy singiel zapowiadającym „Not Waving, But Drowing”. Utwór trafił na playlisty BBC Radio 1 i BBC 6 i zdobył ponad 5 mln streamów w serwisach cyfrowych.

Loyle w swojej twórczości bardzo chętnie odnosi się do faktów z własnego życia. Tytuł debiutu zaczerpnął z piosenki napisanej przez ojczyma, natomiast „Not Waving, But Drowning” to wiersz napisany przez dziadka artysty, który z kolei inspirował się poezją Stevie Smith. Wszystko, co słyszymy w utworze „Krispy”, jest prawdziwe. Carner otwiera się i odnosi do przyjaciela Rebela Kleffa po tym, gdy ich relacja znalazła się na zakręcie. Artysta zaprosił znajomego do współpracy nad utworem, ale ponieważ Kleff nie pojawił się w studiu, Loyle musiał działać solo.

W utworze „Looking Back” artysta odnosi się do dwóch ojców – biologicznego oraz ojczyma, poety i muzyka, który zmarł wskutek ataku padaczki. Loyle nie miał okazji, by nawiązać mocną więź ze swoim biologicznym ojcem. W utworze zastanawia się nad niewypowiedzianymi głośno kulturowymi i historycznymi paradoksami wielokulturowej Wielkiej Brytanii.

Podobnego krążka do „Not Waving, But Drowning” można szukać ze świecą. Wydawnictwo spodoba się wszystkim, którzy w hip-hopie szukają duszy. Album działa na wielu poziomach, świetnie oddaje osobowość twórcy. Loyle Carner do współpracy nad płytą zaprosił takich artystów jak Jorja Smith, Rebel Kleff, Kiko Bun, Kwes, Jordan Rakei, Sampha, Tom Misch i wielu innych. Wszyscy idealnie wpasowują się w całość, w której Carner jest pierwszoplanowym bohaterem.

Loyle Carner nie jest zgorzkniały i nie ma żalu do osób, które go zawiodły, do społeczeństwa, na którym nie można polegać. Połączenie gniewu i miłości, które słychać w jego głosie, stanowi idealną mieszankę siły i słabości. „Not Waving, But Drowning” może być uznane za album dojrzewającej osoby, ale zarazem jest to album kogoś, kto jest ponadczasowy.

Koncert Loyle’a w Londynie w Roundhouse wyprzedał się w 20 minut. Polska publiczność będzie miała okazję podziwiać artystę na żywo w ramach OFF Festivalu 2019.

„Not Waving, But Drowning” – lista utworów:
1. Dear Jean
2. Angel feat. Tom Misch
3. Ice Water
4. Ottolenghi feat. Jordan Rakei
5. You Don’t Know feat. Rebel Kleff & Kiko Bun
6. Still
7. It’s Coming Home?
8. Desoleil (Brilliant Corners) feat. Sampha
9. Loose Ends feat. Jorja Smith
10. Not Waving, But Drowning
11. Krispy
12. Sail Away (Freestyle)
13. Looking Back
14. Carluccio
15. Dear Ben feat. Jean Coyle Larner