Wydana we wrześniu płyta „Emanon” zdobyła nagrodę Grammy w kategorii Najlepszy Jazzowy Album Instrumentalny.
Wcześniej krążek otrzymał m.in. tytuły najlepszego albumu jazzowego 2018 według „The New York Times” i NPR Music. Płyta trafiła także do rocznych podsumowań w takich mediach jak „The Rolling Stone”, „Paste Magazine”, „Los Angeles Times”, „Jazztimes” czy „Jazzizi”. Wayne Shorter otrzymał także prestiżowe wyróżnienie Kennedy Center Honors.
„Emanon”, najnowszy album legendy jazzu Wayne’a Shortera, został pierwotnie wydany jako zestaw zawierający płyty winylowe, CD oraz komiks napisany przez Shortera i Monicę Sly, zilustrowany przez Randy'ego DuBurke. Komiks jest również dostępny w wersji cyfrowej do pobrania z albumem na iTunes i Amazon.
„Emanon” zawiera oryginalną muzykę Shortera w wykonaniu The Wayne Shorter Quartet: Shorter na saksofonie sopranowym i tenorowy, Danilo Perez na fortepianie, John Patitucci na basie i Brian Blad na perkusji. W niektórych kompozycjach zespół wspierany jest przez Orpheus Chamber Orchestra.
Shorter zajmuje należyte miejsce wśród wielkich kompozytorów jazzowych. Jego dzieła to kamienie milowe w rozwoju muzyki jazzowej, które poszerzają horyzonty słuchaczy – Wall Street Journal
Jeden z najambitniejszych projektów jazzowych ostatnich 25 lat, pomysłowy i innowacyjny – Los Angeles Times
„Emanon” to kolejny muzyczny kamień milowy, łączący odważne formy orkiestrowe ze spontanicznością wybitnego kwartetu Shortera. Kiedy saksofon sopranowy Shortera wznosi się ponad pełną 30-osobową orkiestrę, efekt jest magiczny – Rolling Stone
W lutym 2013 roku, po wydaniu „Without A Net”, The Wayne Shorter Quartet wykonał cztery utwory Shortera z Orpheus Chamber Orchestra w Carnegie Hall w Nowym Jorku. Shorter natychmiast zabrał kwartet i orkiestrę do studia, aby nagrać te same utwory: „Pegasus”, „Prometheus Unbound”, „Lotus” i „The Three Marias”.
Tytuł tej suity orkiestrowej to również imię bohatera komiksu Shortera: „Emanon”, czyli „no name” (bezimienny) pisane wspak. – Gdy Dizzy Gillespie nagrała w latach 40. numer zatytułowany „Emanon”, to uświadomiłem sobie, jeszcze jako nastolatek, że no name ma bardzo wiele znaczeń – mówi artysta. Ten utwór Dizzy Gillespiego i Miltona Shawa wyszedł poza ramy konwencji jazzowego big bandu w bardziej modernistyczne rejony. Innowacja, autentyczność i samodzielność były charakterystycznymi cechami sztuki i kultury połowy XX wieku, które zawładnęły wyobraźnią Shortera i ukształtowały jego artystyczną osobowość.
Don Was – prezes Blue Note i pasjonat komiksów – pokazał Shorterowi ilustracje DuBurke’a, a saksofonista zakochał się w jego komiksach o Malcolmie X i Deadwoodzie Dicku. Zaprosił go do współpracy, dając mu pełną wolność artystyczną i DuBurke entuzjastycznie dołączył do projektu. Strukturę powieści graficznej pomogła zaprojektować scenarzystka Monica Sly, która wcześniej współpracowała z Shorterem i Herbie Hancockiem przy „Liście do Następnego Pokolenia Artystów” z 2016 roku.
– Wayne to wielki amerykański kompozytor – mówi Patitucci. – Zawsze chodziło o to, aby miał możliwość pokazać się w dużych formach muzycznych, a także w innych dziedzinach jak sztuki wizualne. „Emanon” jest więc spełnieniem jego życiowej wizji.