Meshell Ndegeocello w hołdzie dla Jamesa Baldwina na nowym albumie

Album jest hołdem dla wybitnego pisarza i aktywisty Jamesa Baldwina, który zostanie wydany w stulecie jego urodzin przypadające 2 sierpnia 2024 roku. Wizjonerskie dzieło jest jednocześnie muzycznym doświadczeniem, nabożeństwem, celebracją, świadectwem i wezwaniem do działania. Z „No More Water”, Ndegeocello wyrusza w proroczą muzyczną odyseję, która przekracza granice i gatunki, poruszając tematy rasy, seksualności, religii i inne powracające motywy eksplorowane w kanonie Baldwina. Po „The Omnichord Real Book” z 2023 roku, jej uznanym debiucie w Blue Note, który zdobył nagrodę Grammy dla najlepszego alternatywnego albumu jazzowego, multiinstrumentalistka, wokalistka, autorka tekstów i producentka tworzy wciągający i namacalny dokument, który jest tak mądry, nieskrępowany i introspektywny, jak Baldwin za życia.

Na albumie „No More Water”, współprodukowanym przez Ndegeocello i gitarzystę Chrisa Bruce’a, usłyszymy niektórych z muzyków współpracujących z Chrisem, w tym samego Bruce'a, wokalistę Justina Hicksa, saksofonistę (i producenta Omnichord) Josha Johnsona, klawiszowca Jebina Bruni i perkusistę Abe’a Roundsa. W innych utworach pojawiają się także: wokalistka Kenita-Miller Hicks, klawiszowcy Jake Sherman i Julius Rodriguez oraz dyrektor wykonawczy NYCPS Arts Office i trębacz Paul Thompson. Na albumie znalazły się również słowa mówione autorstwa poetki Staceyann Chin oraz nagrodzonego Pulitzerem pisarza i krytyka Hiltona Alsa.

Prace nad albumem trwały niemal dekadę, a jej początki sięgają 2016 roku, kiedy to artystka wystąpiła w The Harlem Stage Gatehouse w ramach corocznego showcase’u na cześć Baldwina. Ndegeocello zagłębiła się w twórczość Baldwina rok wcześniej, w tym w przełomowe dzieło non-fiction „The Fire Next Time”, które uważa za „odmieniające życie” i nosi ze sobą jako „duchowy tekst”. Ndegeocello mówi: – To było dla mnie objawienie i zmiękczyło moje serce na wiele sposobów”.

„Zainspirowany najbardziej znanym esejem Baldwina, utwór Ndegeocello – często inscenizowany jako nabożeństwo kościelne – wykorzystuje muzykę, kazanie, tekst, obrazy i ruch, z których wszystkie wchodzą w rozmowę z monumentalnym i delikatnym esejem Baldwina o tym, jak czarne ciała były postrzegane nie tylko przez białych Amerykanów, ale także przez samych czarnych – pisze Als w książeczce dołączonej do albumu.

Tematycznie album porusza się jak procesja w Czarnym Kościele – chrzest, świadectwo, uwielbienie/chwała i ostatecznie zmartwychwstanie. W utworze otwierającym album i głównym singlu, „Travel”, zostajemy wprowadzeni do umysłu mężczyzny z myślami samobójczymi, powtarzającym się motywem w dużej części z twórczości Baldwina. Wprowadzając dystopijny nastrój, organy Rodrigueza i odbijające się echem zaklęcia China pomagają wprowadzić złowieszczy wokal Justina Hicksa: „I’ll stay away with all the work to be done/I’ll be bleeding while you bake in the sun”.

„Raise The Roof” przedstawia Chin bez akompaniamentu, a intensywność jej słów oddaje surową i wstrząsającą rzeczywistość wszechobecnego rasizmu, od którego nie możemy uciec: „To musi być w pieprzonej wodzie podawanej na siłę policji, prokuratorowi i politykom, którzy nie dbają o czarne ciała spadające jak liście pod koniec sierpnia... w Ferguson... w Cleveland... na Staten Island, zaledwie kilka minut od miejsca, w którym siedzi moje własne dziecko, oglądając Muppety przejmujące Manhattan”.

No „More Water” to dla Ndegeocello ważny moment odkrywania samej siebie. Dodaje, że Baldwin wkroczył w jej życie we właściwym czasie: – Przyszedł, gdy byłam gotowa spojrzeć w lustro. Musiałam zagrać „Plantation Lullabies” na kilku koncertach. To było bardziej jak katartyczne doświadczenie dla młodej, czarnoskórej osoby, podczas gdy teraz zastanawiam się: „Jak mogę sprawić, byśmy wszyscy się kochali? Jak mogę sprawić, byśmy wszyscy zobaczyli, czym to jest?”.